Sosyal Medya

Makale

Kelimeler Kanatlandırır…

tarihinde yayınlandı.

BoÄŸazımı yırtarcasına kelimeler öfkemi kuÅŸanarak ardı sıra dilimden döküldüler. İçinde bulunduÄŸum ruh halimi en iyi kelimeler izah eder, dışa vurur. Kelime deyip geçmeyin; onlardır bizim duygularımızı dile getiren, halimizi yansıtan, sert mi, yumuÅŸak mı olduÄŸunu belirleyen…

Ä°nsan, kelimeleri ile varlık sahasına çıkar. Diyaloglarını da kelimelere yükler. Kızgınlıkları, öfkeleri, sevinçleri, hüzünleri, yaramazlıkları, duyarsızlıkları, duyarlılıkları, özlemleri, beklentileri vesaire kelimeler aracılığı ile karşımızdakine duyururuz. Kelimeler olmazsa elimizde sadece imgeler kalır. Vücut halimizin dışında elimizde bir araç kalmaz. Kelimeler, olmazsa sesimiz çıkmaz, yüreÄŸimiz atmaz, kalbimiz acımaz… 

Ah o kelimeler, güzel insanlar, güzel kelimelere tutunup uçup gittiler…  SonsuzluÄŸu da sonluluÄŸu da, sığlığı veya derinliÄŸi de kelimeler ölçer…  Bir bebeÄŸin ilk kelimesini duyan annesinin sevinci görülmeye deÄŸer bir olgudur. ÇocuÄŸunuzun ilk baba deyiÅŸi üzerine havalara sıçramanızı neyle açıklayabilirsiniz ki…

Kelimeleri olgunlaÅŸtırdıkça insanlarda olgunlaşıyor. Kelimeleri sığlaÅŸtırdıkça da hayat çekilmez hale dönüşüyor. Kaba, saba, sert, haÅŸin ve kötücül davranışların hepsi kelimelere sığar, oradan coÅŸarlar, insanlara da oradan sirayet ederek, ortamı karanlık bir dehlize dönüştürürler.  Kelime deyip geçmeyin, bir kelime ile cennete kavuÅŸurken, bir kelime ile de cehennem kazanırsın… 

Kelime, insanın kendi duygularına tercüman kıldığı en anlamlı seslerin anlamlı bir hale geliÅŸidir. Ä°nsan elbette ki farklı olgularla da bir iliÅŸki biçimi geliÅŸtirir. Ancak o iliÅŸki biçimleri dahi ancak kelimelere kavuÅŸtukça varlığa kavuÅŸurlar. Kelimelerdir insanın ruhunun kanatlandığını haber veren, kalbin pır pır attığının izini süren, aÅŸkın ayak seslerinin duyulmasını saÄŸlayan…

İnsan, âşık olduğunu ancak o duyguyu kelimeye döktüğünde fark eder. Bir kızgınlığını ancak kelimelerle ifade ettiğinde kızgın olduğunu bilir. Yani kelimeler insana sahip olduğu duyguyu ilk haber verendir.

Kelime bazen bir yaylım ateÅŸidir. Önüne çıkanı delik deÅŸik eder ve muhatapları neye uÄŸradıklarını anlamadan tarumar olurlar. Kelime, bir sevgi niÅŸanesi olarak kalplere ulaşır ve ılık bir sonbahar esintisi oluÅŸturarak kalplerin birbirine akmasına vesile olur. Kelime, bazen bir öfke nöbeti olup yaÄŸar ÅŸiddetli bir yaÄŸmur gibi muhataplarının yüzüne, yüzüne… Kelime, bir bahar günü, güneÅŸin yumuÅŸak ışınlarına vücudunu bırakıp mayışan kiÅŸinin teslimiyetini tescil eder. Her duyguyu ve hissiyatı taşırken bir yorgunluk emaresi de göstermez.

Ä°nsan, yükselmek istiyorsa onu yükseltecek kelimelere ihtiyaç hisseder. Kelimelerin olmalı, kendine has, kendine ait, kendini inÅŸa edeceÄŸin, kendini anlatacağın, kendin olacağın bu kelimelerle kendini uçmaya, sonsuzluÄŸa yürümeye cesaret alacağın…

Derinden hissettiÄŸin bir sorunu, bir olguyu, bir durumu izah edecek kelimeler ne çok ihtiyaç haline gelir. Ä°ÅŸte o kelimelerdir ki, bize en derinde hissettiÄŸimiz, yaÅŸadığımız duyguların sıhhatli bir ÅŸekilde baÅŸkalarına da duyuracak ve onların bu duyguların sahibi olduklarının bilgisini, ÅŸuurunu ve idrakini verir…

Hüznümü, sevincimi, duygusallığımı, acımı, umudumu, inancımı veya umutsuzluÄŸumu, inançsızlığımı, kötücüllüğümü hangi katmana ait olduÄŸunu, derinliÄŸini, sığlığını, ÅŸiddetini, yumuÅŸaklığını da ancak kelimeler ele verir…

Kelimeler, ah kelimeler, seçimimin ilanı olan kelimeler…

Rüyalarımın gizli kahramanları, hülyalarımın ajanları, hayal hanemin rengârenk çiçekleri olan kelimeler, sizinle güler, sizinle aÄŸlarım, sizinle hüzünlenir, sizinle sevinirim…

Kelimelerin olmadığı bir zamanı düşleyin…  Ä°nsan, kanatsız kuÅŸ gibi uçamaz… Kendisini ifade edemeyen insan, kendisi olmaktan çıkar… YabancılaÅŸma kaçınılmaz olur. Kelimeler bizi tarif eder, arif kılar… Kalplerimizi telif eden de kelimelerdir.

Varlığımızı ısıtırken, yüreğimizi soğuturken, kalbimize sürur verirken, canımıza kan katarken, aşkımızı ilan ederken, nefretimizi kusarken kelimeler yoldaşımız olur. Kelimeler olmazsa duygularımız hapis kalır. Kendi zindanımızdan çıkışımızın bileti kelimelerimizdir.

Peki, kelimeler bu kadar önemli ve bu kadar değerli iken, kelimeler mi bize sahip olacak, yoksa biz mi kelimelere sahip olmalıyız?

Ä°ÅŸte insanlığın en büyük paradoksu…

Niye karşıt olarak düşünelim ki insan ve kelimeyi… Ä°nsan kelimenin bir baÅŸka veçhesinden baÅŸka nedir ki… Kelime ise insandan baÅŸka bir ÅŸey mi? Yani ne kadar insan olursanız o kadar kelime olursunuz, ne kadar kelime sahibi olabilirseniz, o kadar da insan kalırsınız… Ä°nsan ve kelime bir karşıtlık içinde deÄŸil birbirini tamamlayan iki temel öğe… Varlığın iki yüzü, sathı ve derinliÄŸi gibi…

Ä°nsanın, düşünce ile baÄŸ kurmasını saÄŸlayan kelimeler, aklını kullanırken sığındığı kelimeler, kalbinin derinliÄŸini açtığı kelimeler… Hayatın olmazsa olmazları olan kelimeleridir ki onu kanatlandırır.

Nefes alıp verirken o yumuÅŸak latif havayı kelimelere yükleyip uzak diyarlara gitmeyi tahayyül ediyorum. Cennetin en geniÅŸ çeperini dolaşırken o yumuÅŸacık bir nefes gibi kelimelerin taşıyıcılığına güveniyorum… Kelimeler, diriltirken de öldürürken de tanıklık ederler insana… Ä°nsanın tanığı olan kelimelere tanıklık etmekte insana bir sorumluluktur…

 Sonuç itibarı ile kelime insanı insan kılan en önemli etmen iken, insan da kelimeye can veren en önemli etmendir. Ä°nsan yoksa kelime olmaz, kelime yoksa insandan bihaber oluruz…

Henüz yorum yapılmamış.

* İşaretli tüm alanları doldurunuz.